Dag lief klein meisje,

Hier spreekt je Mama-van-Eén.
Nog even, heel even…
Dan staat ons thuis goed op zijn kop. Dan komt je baby-broertje bij ons wonen en is je mama er plots één van twee. 
Maar voor nu… Voor nu nog even niet.

Voor nu liggen wij samen op bed te luieren, omdat we even niet anders kunnen. En vooral: omdat we even niet anders willen. Gewoon lekker samen te kroelen omdat we dat zo fijn vinden voelen. 

Of ik je nog even wil kriebelen in je nek? Of ik je onder de dekens wil verstoppen en dan plots door je gegiechel weer wil ‘vinden’? Of ik wil lachen om de poepies die jij onder luid geschater ‘stiekem’ laat? 
Er is nog zoveel te doen voordat we klaar zijn voor de Baby.
Maar voor nu… Voor nu nog even niet. 

Ik wil je vooral nog zoveel vertellen. Je nog zo ontzettend veel tot in het diepst van je hart duidelijk maken en tot in je tenen laten voelen. Zóveel, daar heb ik niet eens de juiste woorden voor. 

Want jij… Jij alleen… 
Jij bent het meisje dat me mama maakte, voor de allereerste keer. Jij bent het kindje dat alles in één klap ontzettend ingewikkeld, maar tegelijkertijd ook zó simpel wist te maken. Jij bent waar het om draaide, die alles ineens veranderde. 

Het meisje dat mij vertelde dat er een nieuwe generatie was om voor te vechten, om als een mama-tijger te verdedigen, te beschermen… De boef die zorgde voor de grootste angsten die een mens zich voor kan stellen, maar ook voor de mooiste toekomstdromen die je je maar kunt bedenken.

Jij bent het zachte buikje dat ik gemaakt heb. De navel die je vader zo mooi gevormd heeft in de allereerste momenten dat je er was. Je bent de voetjes die ik voelde trappelen als mijn onhandige ribben weer eens -ongelooflijk- in jouw eigenwijze weg zaten. 

Je bent de liever-in-m’n-blote-billen-vrouw die niet zo van kleren dragen houdt. De mond die bijna nooit stopt met onuitwisbaar grijnzen, en anders is het voor de mooiste pruillippen die er bestaan. Je bent het krullenkoppie dat bovenaan m’n lijstje staat als favoriete toverstok voor een glimlach op mijn gezicht.

Jij bent straks niet meer de enige, maar zult altijd de eerste zijn. Degene die mij alles leerde en me soms genadeloos op mijn gezicht liet gaan. De dochter die vastberaden stampvoetend haar plekje weet te bewaken als daar even minder tijd voor lijkt te zijn, en ons gezin zo weer met onze drukke benen op de grond krijgt. 

Je leerde me zorgen maken en vertrouwen: Ziekenhuis, huisartsenpost, ’s morgens vroeg en ’s avonds laat. Auw-vingers, -tenen, -tanden en -bulten, pleisters en hónderden kusjes kwamen al voorbij. 
Je leerde me veel vaker dan ik had gewild hoe ontzettend kwetsbaar je wordt zodra je de titel ‘Moeder’ mag dragen. Hoe bang je kunt zijn en hoe erg je kunt twijfelen of je de juiste beslissingen wel neemt. 

Maar in dat alles, en in alle drukte waar we je de laatste tijd doorheen hebben laten gaan, ben je ook het bijzondere wonderkind dat me keer op keer toe blijft fluisteren: ‘Hou fan jou! Fijn dat jou er bent!’ en zo laat blijken dat ook wij als ouders er mogen zijn zoals we zijn. 

Het meisje dat niet kan stoppen met kusjes geven, Laaa-laaa-goedmaak-liedjes zingen, of neusje-neusje doen: elke dag weer. Dat oneindig wil kroelen, dansen, stoeien met papa en acrobaatje op zijn nek wil spelen wanneer dat maar kan.

Het prinsesje dat ons elke avond weer vol verwachting vraagt of het morgen weer feest is, wat we dan gaan doen of wie er op visite komt, en degene die ons dan enthousiast-maar allang half in slaap – ‘See you tomorrow!’ toebrabbelt voordat je als de allerliefste naar Dromenland vertrekt. 

Je bent een bijzondere donder die niet te stoppen is, of het nu het Grote Avontuur betreft of jouw eigenwijze wil. Een roversdochter die bruist van de energie en die alles en iedereen in haar hartje en knuffelende armen sluit. Het allereerste, enige echte, állerspeciaalste meisje dat van mij jouw mama wist te maken.

Ik had me geen enkel ander kindje in jouw plaats willen wensen. Van niemand anders zoveel willen leren. Niemand anders naast ons willen hebben in die eerste jaren van het ouder-zijn. 

Blijf lachen, blijf liefhebben, blijf dansen in je blote kont. Blijf schateren en poepjes laten, en blijf alsjeblieft de goedaardige boef die uit je ogen straalt. 

Blijf altijd geloven in wat jou zo ontzettend siert: dat onstuitbare vertrouwen in de onvoorwaardelijke Liefde die je in je hebt, en die je uitstraalt naar een ieder om je heen. 
Vergeet nooit… Nooit, lief meisje, dat dát geloof in Liefde de overwinning zal betekenen in wat er dan ook op je pad mag komen. Dat je de hele wereld aan kunt, als je maar in jezelf durft te blijven geloven. 

‘Alles komt goed zoals het goed moet komen, altijd…’

Dag lief, klein meisje, 

Ik hou van jou. 
Zóveel, dat ik met al deze woorden nog steeds niet gezegd heb wat ik zo diep van binnen voel. Zóveel dat ik weet dat mijn Liefde straks durft te blijven groeien, zodat je niet ècht hoeft te delen. Om jou heen, om jullie heen, en voor altijd een stukje binnenin jullie hart. 

Liefs,
Nog even helemaal ‘jóuw mama’