~ 

‘NOOIT!!!’ riep ze over ringen.

‘NOOIT kinderen’ zei ze hard. 

‘Nooit…’ fluisterde ze steeds zachter, 

en haar hard dat werd een hart. 

~

‘En als… Dan moet alles anders! Achterstevoren en op zijn kop. 

Onze eigen-wijs vindt de weg wel, 

wij volgen ons eigen pad.’ 

~

De volgorde werd ons zooitje,

het leven zo ons eigen feest. 

Maar altijd die veilige haven,

vol Liefde is ons Thuis geweest. 

~

13 jaar nu in onze rugzak, 

onderweg veel bijzonders geleerd. 

~

‘OOIT…!’ fluisteren ze nu samen. 

‘Ooit maken we ons feest compleet.’ 

~