Een gevoelsmens. Dat ben ik: een mens vol gevoelens. Mijn eigen gevoelens, maar vooral ook andermans gevoelens slaan soms in als een bom, of lijken af en toe ineens te waarschuwen dat ik op de rem moet. 
Op de één of andere manier slaan de emotionele receptoren in mijn brein soms op hol en weten ze zich via al die zenuwbaantjes sneller dan ooit een weg naar mijn hart te banen. Waar de één in een gesprek nog vrolijk over een bepaalde opmerking of gezichtsuitdrukking van iemand heen kan kletsen, stuiteren bij mij dan bijna letterlijk de rode uitroeptekens door mijn buik. ‘Iets’ klopt er niet. En al wijkt er maar een half procentje van een glimlach af, er is dat IETS dat me pakt en maar niet los wil laten…  

 Ik kan daar uren over mijmeren, het keer op keer proberen te weerleggen of erover sparren met mijn ‘Benen-op-de-Grond’. Hij mag dan wel een echte gevoelsman zijn, maar voor dat soort dingen is hij toch vaak te nuchter. “Jij ook altijd met je ‘iets’. Het zal wel loslopen”. Maar inmiddels weten we wel beter.

Ziekte, een aankomende scheiding, een zwangerschap, een hoognodige tranenbui of gewoon even dat ‘iets’ dat eruit moest: er is in de afgelopen jaren al voldoende de revue gepasseerd om mijn theorie te bevestigen. En ja, ik heb ook al regelmatig verkeerd gezeten. 

Ik voel me dan ook absoluut niet iets zweverigs of spiritueel begaafd, maar gewoon… Gevoelig. We zien het maar als een cadeautje van mijn bijzondere jeugd. Een jeugd waarin instincten je vaak de weg wezen en overlevingsstrategieën je overeind wisten te houden wanneer je dat zelf niet altijd meer kon. Een jeugd waarin je deel bent geweest van zoveel gezinnen en families, dat je elk type mens en haar gevoel inmiddels wel herkent. Het is dan ook een zegen en een vloek tegelijk, want soms… Soms heb je al genoeg aan jezelf.   

  We grappen weleens: op de één of andere manier ben ik gewoon een insect, met van die extra voelsprieten op mijn hoofd. Sociale voelsprieten, zie je het al voor je? Het is af en toe ook wel raar, want hoe leg je zoiets uit? Helemaal aan mensen die je niet heel goed kent. 
En toch hebben we samen geleerd erop te vertrouwen en er als een soort missie (meestal) iets mee te doen. 

Acuut tijd en ruimte vrijmaken voor dat gevoel. Even stilstaan en het dan ook serieus nemen, dat heb ik inmiddels wel geleerd.

Vaak durf ik dan toch de stap te zetten en iemand even apart te nemen. Soms benoem ik zelfs dat het misschien vreemd overkomt, maar dat ik gewoon heel erg het gevoel heb dat ik even iets moet zeggen, vragen, of gewoon een dikke knuffel moet geven. Of als het zijn familie betreft: Benen-op-de-Grond over te halen om even een waardevol momentje samen te pakken om oprecht te vragen hoe het nu met iemand is. Want wat kan er nou gebeuren?

In het ergste geval heb je gelijk, en kun je laten weten dat je er voor iemand bent wanneer hij je nodig heeft. In het minst erge geval laat je je oprecht betrokken ‘ik’ zien en heb je even bewust aandacht aan de mensen om je heen besteed. Want nee, het ging je er niet om die laatste roddel te weten, maar je had diep van binnen het gevoel dat iemand even aandacht verdiende. En zeg nou eerlijk: hoe vaak gebeurt dat nog, bewust aandacht geven aan elkaar?

Tegenwoordig kijkt men je al vreemd aan als je op straat aanbiedt die gescheurde tas te helpen opruimen. Een vorm van wantrouwen is toch vaak het eerste dat dan stiekem in je opkomt. Of op zijn minst pak je snel je waardevolle spullen eruit en laat je je helpen met de rest. Echt, ook ik ben daar gewoon schuldig aan. 

En dat terwijl er veel meer bijzonder warme mensen op de wereld zijn dan die paar rotte appels uit het nieuws. De wereld zou toch een stukje mooier zijn als we ons gevoel keer op keer lieten spreken wanneer er ‘iets’ in ons binnenste borrelt, met oprechte zorg voor een naaste. Want dat ‘iets’, dat is er vaak niet voor niets… 

Zolang we Liefde als missie in ons achterhoofd houden is niemand een ‘gekke bemoeial’ en verdient iedereen oprechte aandacht. Durf op je gevoel te vertrouwen, in aandacht geven èn ontvangen. Dus wordt er binnenkort gevraagd hoe het met je gaat, geef dan eens eerlijk antwoord. Gewoon, bij wijze van experiment. Of bedank oprecht voor de aandacht en ontvang de knuffel met die ‘rare’ boodschap: “Zomaar, omdat ik voel dat je hem verdient”. 

Nog mooier: accepteer de aandacht, laat het je verwarmen en geef het daarna door… Want een oprechte, liefdevolle knuffel of compliment, dat kan iedereen wel gebruiken.

Soms krijg je het op zo’n moment niet eens te horen, maar geloof me: Wie weet maak je zomaar het verschil!