Wij vragen het ons al jaren af:
Wat is er geworden van andere ‘rugzakjongeren’ die een achtergrond hebben in pleegzorg, jeugdzorg, crisis- of gezinshuizen? Nu, jaren later, jong-volwassenen die om wat voor reden dan ook ooit veel te vroeg hebben geleerd om voor zichzelf te zorgen. Mensen voor wie alledaagse dingen zoals liefde, zorg en een gevoel van er onvoorwaardelijk mogen zijn niet altijd vanzelfsprekend (geweest) zijn.
Mensen aan wie van buiten vaak niets meer te zien is, maar die van binnen door hun achtergrond soms toch net even anders reageren.
Hoe denken zij over samenwonen, trouwen, wat gaat er door hen heen als ze voorzichtig beginnen te denken aan kinderen krijgen?
Spelen zij met dezelfde gedachtes, angsten, gevoelens, ideeën én overwinningen van belangrijke gebeurtenissen in het leven?
Hier een achtergrond in pleegzorg. Heel bewust nooit getrouwd, jaren geroepen nooit aan kinderen te beginnen, maar langzaam tot de conclusie gekomen dat dat roepen puur een gevalletje ‘angsthaas’ was.
Ondanks het feit dat wij er met 11 jaar verkering (waarvan 6 jaar samenwonen) al jaren redelijk ‘dachten te zijn’ en bewust voor een kindje kozen, kwam daar aan het begin van de zwangerschap toch ineens weer die oer-angst naar boven! Een duidelijk besef van het missen van een stukje basis. Basis-liefde, basis-vertrouwen (in jezelf vooral!), basis-weten-wie-je-bent. Nóg sterker de vraag ‘kan ik dit wel?’. Vraagstukken als borstvoeding en onderzoeken hadden een pittige lading en niet mijn moeder werd als eerst gebeld om het nieuws te delen, maar mijn pleegmoeder was degene die het best in staat was die leegte een beetje op te vullen.
Afgelopen jaar hebben wij de ouders mogen worden van ons eerste kindje: een bijzonder mooi en stoer meisje dat we al het moois van de wereld willen laten ervaren!
In die tijd ben ik op zoek gegaan naar een forum voor ‘mensen zoals wij’. Mensen die begrijpen dat het krijgen van een kindje, verhuizen of zelfs maar naar de dokter moeten voor een onderzoek heftig kunnen zijn.
Nergens bestaat zoiets, een soort
’10 Jaar na jeugdzorg/pleegzorg: Hoe gaat het nu met jullie?’
Deze GROEP is bedoeld om te delen, te leren, en te leren genieten van de groei die wij allemaal doormaken. Want naast die oer-angst om te willen weten dat alles goed kwam, groeide er samen met ons kindje voorzichtig iets anders. Een oerkracht die niet te stoppen bleek. Een oerkracht die Liefde heet en die nu steeds meer durft te geloven:
‘Natuurlijk kunnen wij dat!’
Deel, leer en geniet je mee?
VroegVolwassen 